Het kabinet kiest ervoor geen nationaal verbod in te stellen op PFAS, de zogenoemde ‘eeuwige chemicaliën’. Daarmee negeert het de oproep van deskundigen en gemeenten om strenger op te treden en wacht het op Europese besluitvorming, die nog jaren kan duren. Dat heeft ingrijpende gevolgen voor onder andere het milieu en de volksgezondheid. Lieselot Bisschop, hoogleraar Publieke en Private Belangen aan Erasmus School of Law, verscheen over dit onderwerp in een uitzending van EenVandaag. “Ze zijn mobiel, bio-accumulatief, hopen zich op, en sommige zijn toxisch. En dat maakt ze een probleem, die vier dingen.” Daarnaast verkent zij samen met Michael Faure, hoogleraar Comparative Private Law and Economics, enkele juridische uitdagingen en recente ontwikkelingen rond PFAS in het septembernummer van Ars Aequi, dat op 10 september is verschenen.
Zelfs als de uitstoot vandaag volledig zou stoppen, blijven de stoffen generaties lang aanwezig. De maatschappelijke kosten zijn enorm. “De langetermijngevolgen voor de samenleving — zoals zorgkosten en de kosten voor het saneren van verontreinigde omgevingen (water, bodem, lucht) — worden voor Europa alleen al geschat op 95 miljard euro over een periode van 20 jaar voor zogenaamde ‘historische PFAS’ en op 2.000 miljard voor alle PFAS, zoals berekend door Forever Pollution Project, een samenwerking tussen journalisten en wetenschappers.”
“Uit onderzoek in de Verenigde Staten blijkt dat er door de chemische industrie decennialang een soort ‘selectieve onwetendheid’ in stand is gehouden over PFAS. Dit resulteerde in een informatie-asymmetrie – tussen industrie en toezichthouders, maar ook richting de samenleving – en werd verder verankerd via het juridische systeem. Dit verklaart waarom toezicht traag of zelfs afwezig bleef, en waarom vergunningverlening coulant was.”
Lees het volledige bericht op de site van de EUR.
