We zijn tijdblind
De oplossingen zijn het probleem niet in de klimaat- en ecologische crisis. De opwarming van de aarde en de ‘global weirding’ die daarmee samenhangt, wordt veroorzaakt door een combinatie van broeikasgasuitstoot en veranderingen in landgebruik. We moeten daarom fossiele brandstoffen zo snel mogelijk uitfaseren en de fossiele bronnen die we al hebben aangeboord, gebruiken om de transitie naar hernieuwbare energie te volbrengen. Een derde tot de helft van het aardoppervlak, inclusief de oceanen, moet beschermde natuur worden. Want als we de natuur met rust laten, zullen we haar als metgezel vinden die ons in haar kracht zal verbazen. Door over te schakelen naar een grotendeels plantaardig dieet, komt ongeveer een derde van het bewoonbare landoppervlak vrij. Stel je een mozaïek voor van ongerepte natuurgebieden, zoöps waar menselijke activiteiten plaatsvinden die de natuur niet verstoren, en biodiverse steden en dorpen. Dit alles moet gepaard gaan van reductie van overconsumptie en circulair gebruik van schaarse bronnen.
De klimaat- en ecologische crisis is diep onrechtvaardig. Klimaatgerelateerde schade aan mens en (andere) natuur treft degenen die het minst aan klimaatverandering bijdragen het hardst, terwijl de grootste veroorzakers er het minst last van hebben. Waar je ook kijkt in de klimaatcrisis, zie je onrechtvaardigheid. In het uitvoeren van bovenstaande maatregelen moet klimaatrechtvaardigheid daarom centraal staan.
Tegen wie dit ‘onrealistisch’ vindt klinken, zou ik met Marty uit Back to the Future willen zeggen: “I guess you guys aren’t ready for that yet. But your kids are gonna love it.” Want de oplossingen zijn het probleem niet in de klimaat- en ecologische crisis. Onze relatie met tijd is dat wel.
Tijd is daarom het onderwerp waar ik me de afgelopen jaren intensief mee bezighoud. We zijn tijdblind. We zijn altijd te laat. We realiseren ons de gevolgen van ons huidige handelen op onze kinderen en kleinkinderen onvoldoende. We vallen ten prooi aan de tirannie van het nu die door de alomtegenwoordigheid van schermen veroorzaakt wordt. We kunnen niet op de lange termijn denken, maar ook niet met de kortetermijnurgentie die de klimaatcrisis verlangt. We hebben geen conceptie van de geologische tijdschalen waarop de klimaatcrisis zich afspeelt, hoe deze ons dagelijks leven beïnvloeden en hoe wij hen op onze beurt beïnvloeden.
Naast dat we er alles aan moeten doen om bovenstaande oplossingen zo snel mogelijk te implementeren, zie ik het als onze voornaamste taak om een gezondere relatie met tijd te ontwikkelen. Door een inspirerende visie te ontwikkelen op leven ná de klimaatcrisis, ontstaat het realisme dat nodig is om te handelen naar wetenschap en alle politici die dat niet doen weg te stemmen.