Blauw, dapper en hartvol

Mijn vader heeft het over “doen wat gedaan moet worden” terwijl hij terugblikt op een intens wereldverbeterleven, en de hond Noëlla titelt haar wandelgedicht “omdat het ook anders kan”. Waarom zouden we ze geen gelijk geven, en ook geloven in het belang van doen en geloof in verandering?

De klimaatcrisis zet mensen aan het denken als ik hun vraag wat nu best gedaan zou worden. Sommigen antwoorden snel en kordaat, anderen traag of blijven een antwoord schuldig of antwoorden door hardop te denken en twijfelen. “Om aan het klimaat te werken, daar is de mens of een groot aantal niet slim genoeg voor. Ze willen wel; woorden heel veel, maar daden… Ik vind dieren soms verstandiger”. Of terugkaatsen: “Jij bent de expert”. Van het belang van de uitdaging lijkt elkeen wel doordrongen, of ze nu links of rechtsdenkend zijn. Maar o zo somber reageren sommigen: “we are all gonna die… the earth is lost. Domestic abuse of the planet”. Of drastisch: “de helft van de mensheid dooddoen”. “Da’s een zeer moeilijke vraag. Gezien na COVID de mens veranderde in denken van ‘wij’ naar ‘mij’, zal men enkel bewust worden van de brandende aarde als men zelf met blaren op eigen gat zit”. Anderen zijn hoopvoller, en zien een uitweg: “natuur dichtbij is goed voor de mensen die er wonen, verbetert de biodiversiteit en geeft de planeet een ietsie pietsie meer ademruimte”, en “blijf vertrouwen, blijf in contact. Trek je niet terug uit angst, in de negativiteit, maar zoek de verbinding. Met de medemens (ook die met een ander idee), met de natuur”. Sommigen blijven me nadien ook berichten sturen, met aanvullende sprankjes hoop voor een goede weg vooruit. Waarom de vraag aan dat select gezelschap in eigen leefwereld stellen, terwijl de wereld van wetenschap en beleid al lang heeft uitgeklaard hoe het zit, hoe het zal, hoe het moet, of best moet, en waarom, voor ons allen, de dieren en het ecosysteem ook erbij?

Mijn antwoord is blauw, dapper en hartvol als het over de liefde en de mooiste wandeling van mijn leven gaat, met haar. Deze hoe-vraag doet me twijfelen, vrezen, lichte neiging tot negeren, lichte neiging tot beleren, wat is het leven, onze aarde, de toekomst van zovelen ons waard? Neen, ik heb geen pasklaar allesomvattend antwoord. Dat het kan, en eigenlijk ook best beter zou, dat is voor mij zeker, en ik wil er ook in geloven dat het kan, en hoort vrezen en twijfelen daar niet domweg bij? Dus draag er graag in mijn wandeling van dit leven aan bij. “Het begint met eerlijkheid. We hebben lak aan abstracte doelstellingen als er geen draagvlak is in de praktijk: laten zien dat de lijn van een smeltende gletsjer dezelfde is als de lijn van een ader, dat ons eigen leven letterlijk verbonden is met de gezondheid van ecosystemen”.