Het is door verbinding, niet door ideologie, dat we de revolutie zullen winnen.
In het boek Modernity and the Holocaust uit 1989 onderzoekt de Pools-joodse socioloog Zygmunt Bauman de vraag waarom de Holocaust plaatsvond. Er was een bende politieke avonturiers die de controle over de Duitse staat overnamen en daarbij gebruik maakten van een sterke organisatorische en industriële capaciteit. Maar dan blijft nog steeds de vraag hoe ze het voor elkaar kregen. In een belangrijk hoofdstuk, getiteld Sociale Nabijheid en Morele Verantwoordelijkheid, betoogt Bauman dat de beslissende factor niet ideologie was, maar het creëren van psychologische en fysieke afstand tussen Joodse mensen en de rest van de bevolking.
In 1933 riepen de nazi’s op tot een boycot van Joodse bedrijven. Dit mislukte omdat te veel niet-Joodse Duitsers hun lokale Joodse winkeleigenaren persoonlijk kenden en een morele verantwoordelijkheid voelden om hen geen kwaad te doen. De nazi’s trokken hier lering uit en beperkten in het volgende decennium geleidelijk de afstand tussen Joden en andere Duitsers. Joodse mensen werden gedwongen herkenningstekens te dragen, vervolgens werden ze in kampen ondergebracht en uiteindelijk, toen ze werden vermoord, was de scheiding zo groot geworden dat de meeste mensen geen morele verantwoordelijkheid voelden om in te grijpen.
Om fascisme te voorkomen, moeten we het tegenovergestelde doen: een pro-sociale beweging van politieke avonturiers moet de controle over de staat overnemen en de nabijheid geleidelijk vergroten. Nabijheid – niet ‘economische groei’ – is de belangrijkste bepalende factor voor een bloeiende beschaving. Het is waar mensen echt naar verlangen: contact maken, in kleine groepjes zitten en praten. We geven alleen om ‘politiek’ en ‘eigenbelang’ in de mate dat ze deze verbinding bevorderen. Liefde – wederzijdse zorg en erkenning – is de basisbehoefte van de mensheid. Deze waarheid omspant de sociale wetenschappen en klinkt door in de wijsheidstradities.
Bijeenkomst van House of The People
Ik zal een paar voorbeelden geven. In mijn bekroonde onderzoek aan het Kings College in Londen toonde ik aan dat als mensen het grootste deel van een openbare vergadering in kleine kring zitten om een sociale kwestie te bespreken (met koekjes op tafel!), 80% zich gesterkt voelt. Daarentegen voelt slechts 20% zich gesterkt na een conventionele bijeenkomst met een reeks sprekers en zonder discussie in kleine groepen. Onderzoek toont aan dat de meeste mensen in eerste instantie niet naar campagnebijeenkomsten gaan om politieke redenen, maar omdat een vriend hen heeft uitgenodigd of omdat ze op zoek zijn naar een menselijke band. Uit een Harvard-studie over onderhandelen bleek dat de grootste voorspeller van succes is of de andere partij je persoonlijk mag. De vroegchristelijke kerk, een van de meest succesvolle bewegingen in de geschiedenis, bekeerde mensen niet door overreding over leerstellingen maar door vriendschappen aan te gaan. Het bewijs is overweldigend. “Het is absoluut fantastisch,” vertelde een vakbondsleider me nadat hij zijn evenementen had geherstructureerd rond discussies in kleine groepen.
Progressieven en links falen herhaaldelijk omdat ze vastzitten aan een seculiere Verlichtingsreligie die ervan uitgaat dat mensen eerder reageren op ideeën en ideologie dan op emoties en verbondenheid. Ze vergissen zich op een beschamende manier. Fascistische mannen, bijvoorbeeld, laten hun standpunten vaak varen nadat ze persoonlijke relaties zijn aangegaan – zoals het krijgen van een vriendin. Er zijn talloze verhalen van individuen die extreemrechtse ruimtes binnengaan, luisteren, persoonlijke banden opbouwen en vervolgens anderen helpen om die ruimtes te verlaten. Tijdens de recente Engelse rellen bood een groep moslims een woedende menigte buiten hun moskee eten aan en luisterde naar de zorgen van de mensen. Er ontstonden gesprekken, de spanningen namen af en er begon een constructieve dialoog.
Ik heb meer dan 200 openbare lezingen over de klimaatcrisis gegeven, vaak met rechtse samenzweringstheoretici, die kwamen opdagen om te storen. Ik ga nooit met ze in discussie, maar bedank ze voor het delen van hun mening en nodig ze uit om na afloop te discussiëren. Ik neem ze apart in een kleine groep, vat hun vragen samen terwijl ze spreken, en ze praten verder. Het doet wonderen. Een van de belangrijkste rechtse samenzweringstheoretici in het Verenigd Koninkrijk schudde me na afloop zelfs de hand. Nabijheid kan binnen enkele minuten een band scheppen.
Natuurlijk werkt dit niet altijd, en ideeën zijn belangrijk. Maar zoals Carl Rogers, een van de meest invloedrijke psychologen van de vorige eeuw, ontdekte, is dat luisteren met ‘onvoorwaardelijke positieve waardering’ de meest effectieve manier is om persoonlijke genezing en groei te bevorderen. Rogers ontketende een revolutie in de counseling, waardoor de therapie veranderde. We hebben een soortgelijke revolutie nodig om de politiek te veranderen. Verandering zal niet komen door conventionele politiek, maar door deze te omzeilen. We moeten directe nabijheid creëren door deur-aan-deurgesprekken en lokale bijeenkomsten te organiseren, met veel luisteren in kleine groepen.
Dit is de volgende politieke revolutie. Ik ben ervan overtuigd dat nieuwe bewegingspartijen met deze methodes binnen zes maanden van niets naar het winnen van lokale en nationale verkiezingen kunnen stijgen. We hebben de afgelopen jaren al soortgelijke successen gezien met nieuwe partijen. Maar het moet geperfectioneerd worden. Voor een nationaal project is ongeveer £1 miljoen nodig om van start te gaan. Iedereen met geld krijgt een veel beter rendement te zien door te investeren in deze methode om de extreemrechtse dreiging tegen te gaan, dan door te investeren in conventionele politieke strategieën.
We kunnen ofwel een nieuwe beschaving opbouwen die gebaseerd is op nabijheid en verbondenheid, ofwel de mensheid zichzelf laten vernietigen door te negeren hoe we eigenlijk functioneren. Het is van het grootste belang om dit nu goed te doen. Je weet precies wat ik bedoel.
Als je je wilt aansluiten bij de sociale beweging die deze revolutie teweeg zal brengen, meld je dan aan bij timetoassemble.org.
Ik houd deze inzamelingsactie om dit werk te kunnen blijven doen terwijl ik opgesloten zit. Ik zal niets van jullie geld voor mezelf houden. De teams waar ik mee werk zullen het gebruiken om de platforms te beheren om deze wereldwijde strategie te promoten en om nationale initiatieven op te zetten en te ondersteunen. Ik ben ervan overtuigd dat we miljoenen aan fondsen kunnen vrijmaken als mensen met geld zich realiseren dat we een democratische revolutie van onderaf nodig hebben en mensen willen helpen die zich bewezen hebben in het creëren van massamobilisaties.
Dit is niet het moment om te doen alsof dit geld alleen maar voor een campagne is. Die tijd is voorbij. Bedenk wat je zou kunnen geven en verdubbel het dan nog eens. Vergeet niet dat het over tien jaar niet veel meer waard is, toch? Geef elke maand en help deze beweging op te bouwen.
Het zou kunnen dat ik nog lang in de gevangenis zit, maar ik ben vastbesloten om de tijd in mijn cel door te brengen met het steunen van dit soort bewegingen op elke manier die ik kan. Dit is mijn leven. Heel erg bedankt voor je steun!
