Het i-frame
Een tijdje geleden kwam ik weer zo’n calculator tegen waarmee je je carbon footprint kunt berekenen. Ik kon het niet laten en vulde braaf in hoe vaak ik vlieg, hoeveel vlees ik eet, en of ik mijn afval netjes scheid. Het resultaat was een redelijke score, maar met de impliciete boodschap dat ik vooral zelf nog wat stappen kan zetten. Korter douchen misschien. Minder vaak de auto pakken. In ieder geval vervang ik mijn benzine slurpende SUV binnenkort door een elektrisch model. Het voelt concreet, bijna geruststellend: ik doe íets.
Maar dat gevoel is precies het probleem. Twee Amerikaanse psychologen noemen dit het i-frame, het individuele frame. Dat is de manier van kijken naar maatschappelijke problemen waarbij de verantwoordelijkheid vooral bij het individu komt te liggen: wat jij of ik doen in het dagelijks leven. Denk aan de persoonlijke carbon footprint, een slimme meter die je energieverbruik toont, of de vraag of je nog wel op vliegvakantie kunt.
Daar tegenover staat het s-frame, het systemische frame. Dit kijkt niet naar individuele keuzes, maar naar de structuren en regels die ons gedrag vormgeven. Voor klimaat gaat het dan om CO₂- belastingen, strengere regels voor vervuilende bedrijven, subsidies voor groene energie, of beperkingen op fossiele brandstoffen. Maatregelen die vaak ingrijpend lijken, maar die bewezen effectiever zijn. Waarom blijven we dan toch zo hangen in het i-frame?
Lees het complete antwoord van Rolf Zwaan hier, naast alle andere 140 antwoorden.
